Դուք երբևէ դիտե՞լ եք գետի հոսքը կամ ծովի ալիքները, կամ ինչպես է քամին ցնցում ծառերի կամ խոտերի դաշտում: Դիտե՞լ եք անձրեւի ձայնը: Հետո ինչպե՞ս անձրևի կաթիլները թմբկահարում են ծառերի և ջրափոսերի տերևների վրա: Երբևէ տեսե՞լ եք, թե ինչպես է քամին փչում չոր սաղարթը կամ լսում դրա աղմուկը հսկայական սոճիների ճյուղերում: Երբևէ լսել եք լեռների ժայռի ընկնելը: Երկրաշարժի ժամանակ զգացե՞լ եք երկրի ցնցումը ձեր ոտքերի տակ, դրա հզոր ցնցումները: Եթե նախկինում երբեք չեք արել դա, ապա արեք դա: Դիտեք բնությունը: Բզեզը գետնին սողալուց հետո: Կամ թռչուն թռչող - փորձեք լսել դրա թեւերի աղմուկը: Ուշադիր լսեք գետի խշշոցը: Կամ շոշափեք արևով տաքացած քարերը - զգացեք նրանց ջերմությունը:
Եվ եթե ուշադիր լինեք ձեր դիտարկումների մեջ, ապա կզգաք զարմանալի բաներ, որոնք նախկինում չէիք նկատել: Կամ նրանք այդ մասին գիտեին մանկության տարիներին, բայց մոռացան այն: Դուք կտեսնեք, որ ձեր շրջապատող աշխարհը կենդանի է: Քո շրջապատի բնությունը կենդանի է: Եվ ամեն ինչ անընդհատ շարժման մեջ է: Այս շարժումը նրան կենդանի է դարձնում: Նույնիսկ այն, ինչ կարծես ստատիկ է առաջին հայացքից, իրականում անընդհատ շարժման մեջ է: Growառերն ու խոտերը աճում ու սատկում են: Նրանց տեղում մեկ այլ խոտ է աճում, նոր ծառեր: Գետերն ու հոսքերը փոխում են իրենց ալիքները: Նույնիսկ սարերն են աճում կամ մեռնում: Երկիրն անընդհատ փոխում է իր տեղագրությունը:
Եվ դուք կարող եք դիտել բնությունը անսահման երկար ժամանակ: Եվ այդ ամենը, քանի որ բնությունը ներդաշնակ է: Աչքերը երբեք չեն հոգնում ծովի կամ ամպերի, ծառերի կամ ծաղիկների դիտումից: Ոչ ոքի երբեք չի զայրացնում քամու աղմուկը կամ անձրևի աղմուկը, ալիքների հարվածը: Ընդհակառակը, այն նույնիսկ հանգստացնում է, լցվում ներդաշնակությամբ: Նույնիսկ ամպրոպի կամ որոտի աղմուկը հաճելի է ականջին:
Իսկ անտառի, խոտաբույսերի, վայրի ծաղիկների հոտե՞րը: Դրանք բնական են և հաճելի յուրաքանչյուր մարդու համար:
Այս ներդաշնակությունը, այս նախնադարյան բնականությունը բնորոշ է բնությանը: Ի տարբերություն մարդու արածի:
Մարդու ստեղծած ամեն ինչ, բնության հետ համեմատած, տանում է միայն սուբյեկտիվ տեղեկատվություն: Եվ այսպես, թե այնպես, բայց մարդու ստեղծագործությունները, նրա մտքի ստեղծագործությունները աններդաշնակություն են բերում բնության մեջ: Եթե բնության ստեղծագործությունները ներդաշնակորեն տեղավորվում են շրջապատի մեջ, ապա մարդու մտքի ստեղծագործությունները բնության ֆոնին անհամաձայն են թվում: Դա մասամբ պայմանավորված է նրանով, որ մարդու միտքը, մտքի աշխատանքը սուբյեկտիվ է իր բնույթով. Միտքը խաղաղությունն ու գեղեցկությունն ընկալում է միայն իր ընկալման շրջանակներում: Եվ որքան շատ է միտքը ընկալում բնությունը, աշխարհը, որպես մի բան, որը նա կարող է օգտագործել, այնքան շատ է այն անհամապատասխանություն բերում աշխարհ: Բնության և մարդու միջև առկա է հակասություն:
Բայց մարդը բնության թագավորը չէ և դրա տերը չէ: Մարդը իրեն պայմանավորում է միայն իր գործունեությամբ, բայց չի կարող խախտել կենդանի բնության օրենքները: Չնայած նա իրեն վեր էր դասում բնությունից, բայց առանձնացավ դրանից, բայց նա դեռ դրա մի մասն է: Նա բնության կենդանի աշխարհի մի մասն է: Նրա մեջ կա մի բան, որին ինքը ենթակա չէ. Սա է նրա կյանքը:
Մարդը չգիտի, թե ինչպես է ծնվում, ինչպես է ապրում և ինչպես է մահանում: Նա ուսումնասիրեց իր մեջ տեղի ունեցող ֆիզիոլոգիական գործընթացները, բայց դրանք միայն դիտարկումներ են: Նա հիմա գիտի, թե ինչպես է դա գործում, բայց չգիտի, թե ինչու է այն գործում: Մարդը չգիտի, թե ինչի վրա են հիմնված նրա կյանքը և ողջ կենդանի բնությունը: Ինչ օրենքներ:
Հետեւաբար, յոգան ՝ որպես մարդու բնության գիտություն, մեծ ուշադրություն է դարձնում շնչառությանը:
Շնչառությունը կյանքի հիմքն է, դրա աղբյուրը: Երբ մարդը ծնվում է, նա վերցնում է իր առաջին շունչը և մահվան գալուստով կատարում է իր վերջին շունչը: Սա է, որ մարդուն կենդանի է դարձնում, դարձնում է բնության մի մաս: Շնչառությունը կախված չէ մարդուց, այն ապրում է իր զուգահեռ կյանքով: Մարդը դա չի նկատում, դա այնքան բնական է:
Շնչելը կյանքի նույն շարժումն է, ինչ գետը կամ քամին: Այն նույն ռիթմի մեջ է շրջապատող տարածքի, միջավայրի հետ: Բայց հենց շնչառության հետ է կապված կյանքի որակը: Մարդը չի կարող օգնել շնչել, բայց թե ինչպես է նա շնչում, ինչպես է նրա շնչառությունը ներդաշնակ աշխարհում, կախված է նրանից:
Տեսեք, թե ինչպես է աշխատում բնությունը: Դիտեք նրա գործընթացները:Աշխարհն անընդհատ շնչում է, և նրա ներշնչումն ու արտաշնչումը ծովերի մթնոլորտն է, օրվա ու գիշերվա փոփոխությունը, ամառն ու ձմեռը, ծնունդն ու մահը: Եվ մեր շունչը նույնպես ունի իր ցիկլերը, ինչպես բնության ցիկլերը: Ներշնչումով մենք ծնվում ենք, իսկ արտաշնչման հետ մենք մեռնում ենք: Շնչելով `մենք կյանք ենք շնչում ինքներս մեզ, և արտաշնչելով` մենք ինքներս մեզ կյանք ենք շնչում: Եվ այս գործընթացն անվերջ է: Այսպես են ապրում ծառերն ու քարերը: Ահա թե ինչպես են շնչում ծովերն ու օվկիանոսները: Այսպես է լուսինը շարժվում երկրի շուրջ ՝ նրա հավերժական ուղեկիցը: Երկիրն այսպես է շարժվում արեգակի շուրջը: Իսկ արևը մեր գալակտիկայի կենտրոնի շուրջն է: Եվ այս կախարդական գործընթացն անվերջ է:
Եվ հասնելով մեր շնչառության գիտակցմանը, մենք հասնում ենք մեզ շրջապատող կյանքի գիտակցմանը: Որքան շատ ենք ապավինում մեզ մտքի թելադրանքին, այնքան ավելի ենք հեռանում բնությունից: Որքան շատ ենք մենք զգում աշխարհը, այնքան ավելի ենք փակում հեռավորությունը մեր և աշխարհի միջև: Մեր շունչը մեկ ռիթմի մեջ բերելով բնության հետ `համաժամանակացնելով այն բնության հետ` մենք ձեռք ենք բերում մեր `որպես երկրի մի մասի, նրա կյանքի և մահվան գործընթացների մի մասի զգացողությունը:
Feգալով նրա շունչը, սրտի բաբախյունը, արյան շարժումը երակների միջով ՝ մարդը մոտենում է հենց այս կյանքի աղբյուրին, որն իր մեջ է: Նա հասնում է կյանքի լիությանը, բնականությանը: Գալիս է ներքին և արտաքին որակների գեղեցկությունն ու ներդաշնակությունը, որոնք թույլ են տալիս նրան դուրս գալ իր հնարավորություններից: Ինքն իրենով զբաղվելը ՝ հնարավորություն: Հնարավորություն ՝ մեծացնելու ձեր ներուժը, ձեր գիտակցությունը անվերջ բարձունքների վրա:
