Լեգենդար հայրենական ֆուտբոլիստ և մարզիչ Օլեգ Ռոմանցևն այսօր մարմնավորում է հենց «ֆուտբոլ» հասկացությունը մեր երկրում: Նրա անունը «ոսկե տառերով» փորագրված է երկրի բոլոր երկրպագուների, և հատկապես «Սպարտակի» երկրպագուների սրտերում:
Դարաշրջանի մի մարդ, որը լի է լեգենդներով և տիտղոսների հաղթանակներով ՝ Օլեգ Ռոմանցևը, ներկայումս ամենաակնառու ռուս մարզիչն է: Նրա ղեկավարության ներքո էր, որ «Սպարտակը» ինը անգամ դարձավ երկրի չեմպիոն: Նման նվաճումները չեն կարող վերագրվել սովորական ֆուտբոլային բախտին, քանի որ սպորտը ոչ թե սուրճի հիմքով գուշակություն է, այլ առօրյա քրտնաջան աշխատանք և մտածված զարգացման երկարաժամկետ ռազմավարություն:
Օլեգ Ռոմանցեւի ֆուտբոլային կազմավորման պատմությունը
Օլեգ Ռոմանցևը ծնվել է 1954 թվականի հունվարի 4-ին Գավրիլովսկոյե քաղաքի Ռյազան գյուղում `խելացի ընտանիքի մեջ, որի հայրն աշխատում էր որպես քաղաքացիական ինժեներ: Քոչվորական ապրելակերպի պատճառով ամբողջ ընտանիքը, որը ուներ երեք երեխա, հաճախ տեղից տեղ էր տեղափոխվում: Այսպիսով, ապագա մարզչական աստղի կյանքի մանկության և երիտասարդության շրջանների աշխարհագրությունը շատ ընդարձակ էր: Rapidlyրղըզստանը, Գոռնի Ալթայը, Կոլա թերակղզին և, վերջապես, Կրասնոյարսկը, որոնք Ռոմանցևը սկսեց անվանել իրը, շատ արագ փոխարինեցին միմյանց:
Նույնիսկ դպրոցում սովորելու ընթացքում Օլեգին դուր էին գալիս գնդակի հետ կապված շատ մարզաձեւեր: Սկզբում ջրագնդակ էր, հետո ՝ բասկետբոլ, և հետո միայն մարզիկի ձգտումները կապվեցին ֆուտբոլի հետ: Ի դեպ, նրա Կրասնոյարսկի բասկետբոլի թիմը բավականին հաջող է խաղացել տարածաշրջանային առաջնության խաղերում:
«Մետալուրգ» մանկապատանեկան ՖԱ Յուրի Ուրինովիչի գլխավորությամբ պատանու համար դարձավ երկրորդ տունը: Եվ երկու տարի անց, վեց ժամ ամեն օր մարզվելով և տեխնիկական կատարելությունը հասցնելով ամենաբարձր մակարդակի, Օլեգին հաջողվեց դառնալ ակումբի առաջատար խաղացողը, այնուհետև ՝ նրա ավագը: Եվ ահա անցում կատարվեց Կրասնոյարսկի ավտոմատոբիլիստ և հաջող դեբյուտ Սիբիրի առաջնությունում:
Յոթանասունականների կեսերին Օլեգի աչքի ընկնող կատարումը նկատվեց նաև մայրաքաղաքի «Սպարտակում»: Նա հրավիրվեց թիմ, բայց Սանկտ Պետերբուրգի «enենիթի» դեմ առաջին հանդիպումը անհաջող անցավ, ինչը էլ ավելի սաստկացրեց թիմում արդեն առաջացող պառակտումը: Ուստի Ռոմանցևը, ով չի ցանկանում մասնակցել «կուլիսներում» ֆուտբոլին, որոշեց վերադառնալ Կրասնոյարսկ:
Այն բանից հետո, երբ «Սպարտակը» գլխավորում էր Կոնստանտին Բեսկովը, թիմում իրավիճակը փոխվեց դեպի լավը, և գլխավոր մարզիչը կարողացավ համոզել հեռանկարային հարձակվողին վերադառնալ: Այնուհետև կար չորս հաջող հաջող ելույթներ որպես ավագ (մինչև 1983 թվական), երբ նվաճվեց նաև ազգային առաջնության գլխավոր գավաթը:
Ռուս մեծ մարզչի լեգենդար կարիերան
Եթե կարճ ասած, և չբացահայտելով վարպետի մարզչական ճակատագրի ողջ դրամատիզմը, ապա կարելի է գնահատել Օլեգ Ռոմանցևի ներդրումը ներքին ֆուտբոլի զարգացման մեջ ստորև բերված տիտղոսներով:
«Սպարտակի» մարզիչը իր ակումբին տանում է տիտղոսների ՝ ԽՍՀՄ չեմպիոն (1989), Ռուսաստանի չեմպիոն (1992, 1993, 1994, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001), ԽՍՀՄ գավաթակիր (1991/1992), Ռուսաստանի գավաթակիր (1993) / 1994, 1997/1998, 2002/2003), Համագործակցության չեմպիոնների գավաթի հաղթող (1993, 1994, 1995, 1999, 2000, 2001), ԽՍՀՄ առաջնության արծաթե մեդալակիր (1991), Ռուսաստանի առաջնության բրոնզե մեդալակիր (1995, 2002 թ.), ՈՒԵՖԱ-ի Չեմպիոնների լիգայի կիսաեզրափակչի մասնակից (1990/1991), ՈՒԵՖԱ-ի Չեմպիոնների լիգայի 1/3 եզրափակչի մասնակից (1993/1994, 1995/1996), ՈՒԵՖԱ-ի գավաթի կիսաեզրափակչի մասնակից (1997/1998), ՈՒԵՖԱ-ի գավաթակիրների գավաթի կիսաեզրափակչի մասնակից (1992/1993):
Օլեգ Ռոմանցևը 1995 թ.-ին ստացել է Հայրենիքի վաստակի շքանշան, IV աստիճան, իսկ 2004 թ.` Բարեկամության շքանշան: Իսկ 1993, 1994, 1995, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001 թվականներին նա ՌՖՄ-ն ճանաչվել է տարվա մարզիչ:
