Աշխարհի գրեթե բոլոր ժողովուրդներն իրենց զարգացման որոշակի փուլերում օգտագործում էին սոխ: Սկզբնական շրջանում այն ծառայում էր որսի կամ պաշտպանության համար: Հրազենի հայտնագործմամբ նետաձգությունը հետագայում զարգացավ սպորտում:
Դրան նպաստեց օլիմպիական շարժումը, որն ուժ ստացավ Փարիզում 1894 թվականի համագումարից հետո: Աղեղնաձգությունն իրականացվում էր 1900 թվականից ի վեր երեք օլիմպիական խաղերում, բայց 1920 թվականին հանվեց օլիմպիական ցուցակից: 50 տարի շարունակ աղեղնաձիգները չեն մասնակցում խաղերին: Միայն 1972-ին, Մյունխենի XX օլիմպիադայում, մրցույթը վերսկսվեց:
Այնուամենայնիվ, մարզաձեւը զարգացավ, 1931-ին ստեղծվեց նետաձգության միջազգային ֆեդերացիան, որն ընդգրկում էր 5 երկիր: Անցկացվել են աշխարհի առաջնություններ, մշակվել են միջազգային մրցումների կանոններ:
Օլիմպիական խաղերի ծրագրին վերադառնալուց հետո կանոնակարգում սկսվեցին բարեփոխումներ, որոնք ուղղված էին մասնակիցների քանակի սահմանափակմանը և ըմբշամարտի ժամանցի ավելացմանը: Այժմ մրցաշարերն անցկացվում են ըստ նոր ծրագրի: Սպորտային նետաձգության նպատակն է 1,22 մ տրամագծով թիրախի վրա նետով հարվածել ամենափոքր ներքին օղակին: Առաջնությունն անցկացվում է անհատական և թիմային միջոցառումներում: Անհատական մրցումը սկսվում է FITA շրջանակի վարժությունից (144 սլաք չորս հեռավորության վրա): Հաջորդ փուլերում մրցումներն անցկացվում են զույգերով ՝ պարտությունից հետո վերացումով: Այս վարժություններում մարզիկները կրակում են 70 մետր հեռավորությունից և կրակում 12 նետերի վրա: Երեք հոգանոց թիմին տրվում է 27 հարված: Անհատական և թիմային առաջնություններում կան տղամարդկանց և կանանց մրցանակների 4 հավաքածուներ:
ԽՍՀՄ-ում այս մարզաձեւը սկսեց ժողովրդականություն ձեռք բերել միայն 1950-ականների վերջին: Առաջին նետաձիգները գնդակ կրակելու վարպետներն էին Իվան Նովոժիլովը, Անատոլի Բոգդանովը և Նիկոլայ Կալինիչենկոն: Վրացի մարզիկ Քեթեւան Լոսաբերիձեն հաղթեց 1980-ին Մոսկվայում կայացած Օլիմպիական խաղերում ՝ դառնալով նետաձգության ոլորտում խորհրդային սպորտի պատմության մեջ առաջին ու միակ ոսկե մրցանակակիր:
Հետաքրքիր է, որ սա միակ օլիմպիական մարզաձեւն է, որում հաշմանդամները կարող են մրցել ընդհանուր հաշվարկում:
