Աթենքում կայացած առաջին օլիմպիական խաղերի հաջողությունից հետո Օլիմպիական կոմիտեն ՝ Պիեռ դե Կուբերտենի գլխավորությամբ, որոշեց մրցույթը դարձնել կանոնավոր: Տարբեր երկրների մարզիկների հաջորդ հանդիպումը տեղի է ունեցել 1900 թվականին Փարիզում:
Որոշվեց երկրորդ օլիմպիական խաղերն անցկացնել Փարիզում Համաշխարհային ցուցահանդեսին զուգահեռ ՝ նրանց մոտ ավելի շատ հանդիսատես ներգրավելու համար: Այնուամենայնիվ, այս մրցումները շատ տարբեր էին ժամանակակիցներից: Խաղերն անցկացվում էին մի քանի ամիս, և պատմաբանները դեռ քննարկում են, թե որն է այս օլիմպիադայի հաղթողների և մրցումների ճշգրիտ ցուցակը: Այս խաղերի կազմակերպչական մակարդակը նույնպես չի կարող համեմատվել ավելի ուշ ժամանակների հետ: Դեռևս չկային օտարերկրյա մարզիկների հատուկ բնակավայրեր, ինչպես նաև խաղերի բացման և փակման արարողություններ:
Մրցույթին մասնակցեցին 24 երկրների մարզիկներ: Խաղերին առաջին անգամ ներկայացված էր 12 պետություն, այդ թվում ՝ Ռուսական կայսրությունը: Բայց մրցմանը Աֆրիկայի և Ասիայի երկրներից մարզիկներ չկային: Բացառություն էր կազմում մի մարզիկ Հնդկաստանից, որն այն ժամանակ Բրիտանական կայսրության մաս էր կազմում:
Առաջնություններն անցկացվել են մարզական 20 առարկաներում: Նրանց թվում էին նրանք, ովքեր հետագայում խաղերի շրջանակներում դուրս մնացին մրցակցությունից, ինչպես, օրինակ, բասկյան պելոտան:
Առաջին անգամ կանայք մասնակցում էին խաղերին, ինչը այդ ժամանակ համարձակ որոշում էր կազմակերպիչների կողմից: Մասնավորապես, անցկացվեց կանանց գոլֆի առանձին մրցաշար: Կրիկետում նրանք խաղում էին հավասար տղամարդկանց հետ, իսկ թենիսում մրցում էին ինչպես միայնակ կանայք, այնպես էլ խառը զուգախաղեր:
Մեդալների քանակով առաջին տեղը զբաղեցրեց սպորտային մրցումների կազմակերպիչ Ֆրանսիան: Ամենահաջողը ֆրանսիացի թիավարողներն էին, նշանառուներն ու սուսերամարտիկները: Երկրորդը Միացյալ Նահանգների հավաքականն էր, որն այդ ժամանակ արդեն ստանում էր մարզական տերության կարգավիճակ: Այս երկրի մարզիկները ստացել են ամենամեծ թվով մեդալները: Հաջող հանդես եկան գոլֆիստները ՝ տղամարդիկ և կանայք:
Ռուսական կայսրության մարզիկները ներկայացված էին միայն երկու կարգերում ՝ սուսերամարտ և ձիասպորտ, և ի վիճակի չէին մեդալներ նվաճել:
